ਆਕਾਰ ਪਟੇਲ, ਪੱਤਰਕਾਰ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਐਮਨੇਸਟੀ ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਦੇ ਸਾਬਕਾ ਮੁਖੀ, ਦੀ ਨਵੀਂ ਕਿਤਾਬ – “ਆਫਟਰ ਮਸੀਹਾ: ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਨੇਤਾ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ?” ਪਾਠਕਾਂ ਦੇ ਰੂ-ਬ-ਰੂ ਹੋਈ ਹੈ।ਆਕਾਰ ਦੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਇੱਕ ਔਰਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਜੋ ਅਚਾਨਕ ਸੱਤਾ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਿਕਲਪ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੈ – ਉਸਦੀ ਦੁਬਿਧਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਉਸਨੇ ਉਸ ਬਦਲਾਅ ਨੂੰ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਸੱਤਾ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨੀ ਹੈ ਜਿਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜਾਂ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ‘ਤੇ ਖੜ੍ਹਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨੀ ਹੈ।ਕਿਤਾਬ ਇਸ ਬਾਰੇ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਇਹਨਾਂ ਵਿਰੋਧਤਾਈਆਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਹੱਲ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਹੈ ਜੋ ਆਧੁਨਿਕ ਭਾਰਤ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਸਰਕਾਰ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤੀ ਕਿਵੇਂ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਰੋਚਕ ਕਿਤਾਬ ਹੋਵੇਗੀ ਜੋ ਕੁਝ ਗਲਪ ਪੜ੍ਹਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਆਕਾਰ ਪਟੇਲ ਦ ਅਨਾਰਕਿਸਟ ਕੁੱਕਬੁੱਕ, ਪ੍ਰਾਈਸ ਆਫ ਦ ਮੋਦੀ ਈਅਰਜ਼ ਅਤੇ ਅਵਰ ਹਿੰਦੂ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਲੇਖਕ ਵੀ ਹਨ। ਲੇਖਕ ਕ੍ਰਿਸ਼ਮਈ ਨੇਤਾ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਰਾਜ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਵੱਖਰੀ ਨਹੀਂ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਗਣਰਾਜ ਦੇ ਨਵੇਂ ਅਵਤਾਰ ਦੀ ਉਸਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਮੌਜੂਦਾ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਿਆਨ ਕਰਦੀ ਹੈ: ਨਿਯਮਤ ਛਾਪੇ, ਇੱਕ ਗੁਲਾਮ ਮੀਡੀਆ, ਇੱਕ ਸ਼ਾਸਕ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਤੀਜੇ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਹੋਰ ਬੁਰੀਆਂ ਖ਼ਬਰਾਂ। ਆਫਟਰ ਮਸੀਹਾ ਵਿਚ ਆਕਰ ਪਟੇਲ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਗਣਰਾਜ ਦੇ ਨੇਤਾ ਦਾ ਦਫਤਰ, ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਸਿਰਫ ਬਿਗ ਮੈਨ ਦਾ ਨਾਮ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਉਸਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਅਹੁਦਾ ਸੰਭਾਲਿਆ ਹੈ, ਨਾਟਕੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਬਦਲ ਗਿਆ ਹੈ। ਦਫ਼ਤਰ ਦਾ ਹੁਣ ਸਰਕਾਰ ’ਤੇ ਦਬਦਬਾ ਹੈ; ਮੰਤਰੀਆਂ ਕੋਲ ਕੋਈ ਫੈਸਲਾ ਲੈਣ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਮੰਤਰਾਲਿਆਂ ਦਾ ਧਿਆਨ “ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਤਮ ਸੰਭਾਵਿਤ ਸਮਾਗਮ ਜਾਂ ਸਮਾਰੋਹ ਨੂੰ ਆਯੋਜਿਤ ਕਰਨ ‘ਤੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਬਿਗ ਮੈਨ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ”। ਪਟੇਲ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਬਿਗ ਮੈਨ ਦੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਤਬਾਹੀ ਦਾ ਮਲਬਾ ਹਰ ਪਾਸੇ ਹੈ।ਨੁਮਾਇੰਦੇ ਸਿਰਫ ਪੀ ਐਮ ਓ ਦੁਆਰਾ ਚਲਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ (ਕਾਰਵਾਈ ਪੀ ਐਮ ਓ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਹਾਲਾਂਕਿ ਲੇਖਕ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਦਾ ਟਾਈਟਲ ਨਹੀਂ ਵਰਤਦਾ ਹੈ)।ਲਾਂਭੇ ਕੀਤਾ ਪੁਰਾਣਾ ਗਾਰਡ; ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਜੋ ਬਿਗ ਮੈਨ ਦਾ ਸੱਜਾ ਹੱਥ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਾਰੇ ਗੰਦੇ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ; ਮੁੱਖ ਸਰਕਾਰੀ ਡੇਟਾ ਜੋ ਜਾਰੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਜਾਂ ਇਕੱਠਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ; ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬੁਰੀਆਂ ਖ਼ਬਰਾਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਨਾ; ਅਤੇ ਅਜਿਹੀਆਂ ਚਿੰਤਾਜਨਕ ਖਬਰਾਂ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਦੀ ਗਲਤੀ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਸਜ਼ਾਵਾਂ।
ਇਹ ਚਾਰ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਟੇਲ ਦੀ ਚੌਥੀ ਕਿਤਾਬ ਹੈ – ੨੦੨੦ ਦਾ ਸਾਡਾ ਹਿੰਦੂ ਰਾਸ਼ਟਰ ਸਾਡੇ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਵਾਲੇ ਰਾਜ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ‘ਤੇ ਇੱਕ ਝਾਤ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਅਜੋਕੇ ਹਿੰਦੂਤਵ ਦੇ ਮੁਹਾਜ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਤੇਜ਼ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਦੂਜੀ ਕਿਤਾਬ, ੨੦੨੧ ਦੀ ‘ਦਿ ਪ੍ਰਾਈਸ ਆਫ਼ ਦ ਮੋਦੀ ਈਅਰਜ਼’, ਨਰਿੰਦਰ ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਡਾਟਾ ਅਤੇ ਤੱਥਾਂ ਨਾਲ ਆਧਾਰਿਤ ਰਿਪੋਰਟ ਕਾਰਡ ਸੀ। ੨੦੨੨ ਵਿੱਚ ਦ ਅਨਾਰਕਿਸਟ ਕੁੱਕਬੁੱਕ ਨੇ ਪਾਠਕਾਂ ਨੂੰ “ਤਬਦੀਲੀ ਲਈ ਆਪਣੀ ਖੁਦ ਦੀ ਮੁਹਿੰਮ” ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਸਮੱਗਰੀ ਅਤੇ ਵਿਅੰਜਨ ਦਿੱਤਾ। ਅਤੇ ਆਫਟਰ ਮਸੀਹਾ ਇੱਕ ਗਲਪ ਹੈ ਜੋ ਬਹੁਤ ਅਸਲ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਪਟੇਲ ਦੇ ਇਸ ਨਵੇਂ ਨਾਵਲ ਵਿੱਚ, ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਨਾਟਕੀ ਸਰੀਰਕ ਲੜਾਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੰਸਦ ਵਿੱਚ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਲੜਾਈਆਂ ਦੀ ਯਾਦ ਦਿਵਾ ਸਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿਵੇਂ ਲੋਕਤੰਤਰ ਇੱਕ ਮਜ਼ਾਕ ਬਣ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਕੀ ਰਾਜ ਹਿੰਸਕ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਅਸਹਿਮਤੀ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਨਜਿੱਠਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਇਸ ‘ਤੇ ਨਾਵਲ ਵਿਚ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਅਤੇ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਵਿਚਾਰ ਹਨ। ਸਾਡੇ ਸਮਿਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਅਸਲੀ ਨਾਵਲ ਨਿਰੋਧਕ ਨਜ਼ਰਬੰਦੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਪੂਰਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ, ਪਰ ਇਹ ਕਾਨੂੰਨ ਭੂਮੀ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕਾਨੂੰਨ ਲਈ ਸਹਾਇਕ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਇਸ ਵਿਚ ਸੰਗੀਤ ਅਤੇ ਹਾਸਾ-ਮਜ਼ਾਕ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਆਖਰਕਾਰ ਇਹ ਪਟੇਲ ਦਾ ਨਾਵਲ ਹੈ। ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਵਿਅੰਗਕਾਰਾਂ ਕੋਲ ਭਾਰਤ ਦੀ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਦੀ ਘਿਨਾਉਣੀ ਹਕੀਕਤ ਨਾਲ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਦਾ ਅਸੰਭਵ ਕੰਮ ਹੈ। ਪਟੇਲ ਇਸ ਅਸੰਭਵ ਕੰਮ ਲਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਫਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਅਸਲੀਅਤ ਨਾਲ ਮੁਕਾਬਲਾ ਨਾ ਕਰਕੇ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਹ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਵਰਤਮਾਨ ਹਕੀਕਤ ਵਿੱਚ ਸੈੱਟ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਪਟੇਲ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇੱਕ ਲੇਖਕ ਸੀ। ਹੁਣ, ਰਾਜ ਤੰਤਰ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਕਈ ਲੜਾਈਆਂ ਲੜਨ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ, ਉਹ ਇੱਕ ਜਬਰਦਸਤੀ ਸੂਤਰਧਾਰ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਹੋ ਕੇ ਮੋਦੀ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਕੀਮਤ ਅਦਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਰਾਸ਼ਟਰ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਹੁੰਦੇ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਹਰ ਨਵੀਂ ਰਚਨਾ ਦੇ ਨਾਲ, ਲੇਖਕ ਇੱਕ ਵੱਖਰੇ ਫਾਰਮੈਟ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ ਸਭ ਕੁਝ ਅਜ਼ਮਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮੁੜ ਖੋਜਣਾ ਜਾਰੀ ਨਾ ਰੱਖਣਾ ਬੋਰਿੰਗ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
