ਦਿੱਲੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕਾਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੀ ਛਤਰ-ਛਾਇਆ ਹੇਠ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਾਲਜਾਂ ਲਈ ਸਾਲਾਂ ਬੱਧੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਹਨ, ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਹੀ ਤਰਸਯੋਗ ਅਤੇ ਦੁੱਖਦਾਈ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਥਾਈ/ਰੈਗੂਲਰ ਫੈਕਲਟੀ ਮੈਂਬਰਾਂ ਵਜੋਂ ਨਿਯੁਕਤ ਕਰਨ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਅਪ੍ਰੈਲ ੨੦੨੨ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬਦਲ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਦਿੱਲੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦਾ ਸੰਕਟ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਨਿਯਮਤ ਫੈਕਲਟੀ ਇੰਟਰਵਿਊਆਂ ਦੀ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਅਣਹੋਂਦ ਕਾਰਨ, ਕਾਲਜ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ‘ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੇ ਰਹੇ, ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਗੈਰ-ਸਥਾਈ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਪੂਲ ਉਭਰ ਆਇਆ। ਐਡਹਾਕ ਅਹੁਦਿਆਂ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਵਿਭਾਗਾਂ ਅਤੇ ਕਾਲਜਾਂ ਵਿੱਚ ਅਚਾਨਕ ਅਤੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਖਾਲੀ ਅਸਾਮੀਆਂ ਦੇ ਮਸਲੇ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਸਾਰੇ ਲੋੜੀਂਦੇ ਯੋਗਤਾ ਮਾਪਦੰਡਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਸਾਲ ਦਿੱਲੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਸੇਵਾ ਕਰ ਰਹੇ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਦਾ ਰਸਤਾ ਦਿਖਾਉਣ ਨੇ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਹੈ।
ਇਹ ਮਾਮਲਾ ਹਿੰਦੂ ਕਾਲਜ ਦੇ ਐਡਹਾਕ ਸਹਾਇਕ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਸਮਰਵੀਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਪੱਕੇ ਟੀਚਿੰਗ ਅਹੁਦਿਆਂ ਲਈ ਇੰਟਰਵਿਊ ਦੌਰਾਨ ਦੁਖਦਾਈ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਸੀ।ਹੋਰ ਪਛੜੀਆਂ ਜਾਤਾਂ (ਓ.ਬੀ.ਸੀ.) ਵਰਗ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸਮਰਵੀਰ ਸਿੰਘ ੨੮ ਅਪ੍ਰੈਲ ਨੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਫਾਹਾ ਲੈ ਲਿਆ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਕੋਈ ਸੁਸਾਈਡ ਨੋਟ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਸਮਰਵੀਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਚਚੇਰੇ ਭਰਾ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਨੌਕਰੀ ਗੁਆਉਣ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਅਧਿਆਪਕ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਿੱਲੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੇ ਵਿਰੋਧ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦਲੀਲ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਇਹ ਸੰਸਥਾਗਤ ਕਤਲ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸੰਖੇਪ ਇੰਟਰਵਿਊ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਤਜ਼ਰਬੇ ਵਾਲੇ ਅਧਿਆਪਕ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਨਹੀਂ ਠਹਿਰਾ ਸਕਦੀ। ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬਾਹਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਦਿਖਾਏ ਜਾਣ ‘ਤੇ ਹੈਰਾਨੀ ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਤੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਹੁਣ ਬਦਲਵੇਂ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਕੁਝ ਅਹੁਦਿਆਂ ਲਈ ਉਮਰ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਹਨ।
ਅਜਿਹੀ ਹੀ ਇੱਕ ਅਧਿਆਪਕਾ ਰਿਤੂ ਮਹਿਤਾ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਸ ਸਾਲ ਮਾਰਚ ਵਿੱਚ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਬਦਲ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਰਾਮਜਸ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਬਾਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਪੜ੍ਹਾ ਰਹੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਅਹੁਦੇ ਤੋਂ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਮਹਿਤਾ ਦੱਸਦੀ ਹੈ, “ਮੈਂ ੨੯ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਰਾਮਜਸ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕ ਵਜੋਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਲਗਭਗ ੧੨ ਸਾਲ ਇਸ ਸੰਸਥਾ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕੀਤੇ। ਕੁਝ ਸਕਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਸਭ ਕੁਝ ਖੋਹ ਲਿਆ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀ। ਮੈਂ ਵਰਤਮਾਨ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੇ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਹਾਂ ਜਿੱਥੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਲੱਭਣਾ ਚੁਣੌਤੀਪੂਰਨ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਵਿਕਲਪਾਂ ਦੀ ਪੜਚੋਲ ਕਰਨ ਦੇ ਮੇਰੇ ਯਤਨਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਮੈਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਅਸਵੀਕਾਰ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਉੱਪਰ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਦਾ ਜ਼ਿੰਮਾ ਵੀ ਹੈ, ਪਰ ਸਾਡੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਬਾਰੇ ਕੌਣ ਵਿਚਾਰ ਕਰੇਗਾ? ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਬਿਮਾਰ ਹੈ, ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਉਸਦੀ ਦਵਾਈ ਖਰੀਦਣ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਦੇ ਖਰਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਇੰਨੇ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਹਨ।” ਮਹਿਤਾ ਨੇ ਇੱਕ ਸਹਿਕਰਮੀ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਨੂੰ ਵੀ ਉਜਾਗਰ ਕੀਤਾ ਜੋ ੧੪ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਅਹੁਦੇ ਤੋਂ ਲਾਹੇ ਜਾਣ ਕਾਰਨ ਆਪਣੀ ਧੀ ਦੀ ਸਕੂਲ ਫੀਸ ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸੀ। ਇਹ ਸਥਿਤੀ ਚੱਲ ਰਹੀ ਭਰਤੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਕਾਰਨ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੂੰ ਦਰਪੇਸ਼ ਵਿੱਤੀ ਸੰਕਟ ਦੀ ਉਦਾਹਰਨ ਹੈ।
ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਟੇਟ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ, ਵਿੱਚ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਅਸਾਮੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਉਹ ਵਿੱਤੀ ਸੰਕਟ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਐਡਹਾਕ ਜਾਂ ਗੈਸਟ ਫੈਕਲਟੀ ਕਲਚਰ ‘ਤੇ ਹੀ ਨਿਰਭਰ ਹਨ। ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਾਲਜਾਂ ਵਿੱਚ, ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੂੰ ਬਦਲਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੱਸਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਦੀ ਹੁਣ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਰਹੀ। ਅਪ੍ਰੈਲ ੨੦੨੩ ਤੱਕ, ਦਿੱਲੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਚਿੰਤਾਜਨਕ ਪੱਧਰ ‘ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਸੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ੭੫% ਨੂੰ ਬਦਲ ਜਾਂ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਲਗਭਗ ੨੦੦੦ ਨੂੰ ਪੱਕੇ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਨੌਕਰੀ ‘ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ੨੦੦੭ ਵਿੱਚ ਡੀਯੂ ਦੀ ਕਾਰਜਕਾਰੀ ਕੌਂਸਲ ਨੇ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਮਤੇ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਐਡਹਾਕ ਨਿਯੁਕਤੀਆਂ ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ੧੨੦ ਦਿਨਾਂ ਤੱਕ ਚੱਲਣ ਵਾਲੀਆਂ ਅਸਾਮੀਆਂ ਨੂੰ ਭਰਨ ਲਈ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਪਰ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਨਿਰੰਤਰਤਾ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਥਾਈ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਨਿਯੁਕਤ ਨਹੀਂ ਹੋਏ ਹਨ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਲਗਾਤਾਰ ਅਨਿਸ਼ਚਿਤਤਾ ਦੇ ਸਦਮੇ ਨੂੰ ਝੱਲਦੇ ਹਨ।ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਅਧਿਆਪਕ ਦਲੀਲ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਹ ਸਥਿਤੀ ਉੱਚ ਸਿੱਖਿਆ ਵਿੱਚ ਨਿਵੇਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਝਿਜਕ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕ ਮੈਡੀਕਲ ਲਾਭਾਂ, ਪੈਨਸ਼ਨਾਂ, ਗ੍ਰੈਚੁਟੀ ਅਤੇ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਰਗੇ ਜ਼ਰੂਰੀ ਲਾਭਾਂ ਤੋਂ ਵਾਂਝੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ੫੦ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੇਂਦਰੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਰਾਜ ਸਰਕਾਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ੪੦੦ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਟੇਟ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ। ਇਹ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਅਧਿਆਪਨ ਪੇਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਕਰੀਅਰ ਦੇ ਆਕਰਸ਼ਕ ਮੌਕੇ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਸੰਸਦ ਵਿੱਚ ਜੂਨੀਅਰ ਐਚਆਰਡੀ ਮੰਤਰੀ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਕੇਂਦਰੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ੧੮,੯੦੫ ਪ੍ਰਵਾਨਿਤ ਫੈਕਲਟੀ ਅਸਾਮੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ੬,੩੩੩ ਖਾਲੀ ਹਨ। ਪ੍ਰੋਫੈਸਰਾਂ ਲਈ ਮਨਜ਼ੂਰ ੨,੫੪੪ ਅਸਾਮੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਰਫ਼ ੧,੦੭੨, ਯਾਨੀ ਕਿ ੪੨% ਅਸਾਮੀਆਂ ਭਰੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਐਸੋਸੀਏਟ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰਾਂ ਦੀਆਂ ੫,੦੯੮ ਮਨਜ਼ੂਰ ਅਸਾਮੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਰਫ਼ ੨,੭੦੨, ਯਾਨੀ ਕਿ ੫੩% ਅਸਾਮੀਆਂ ਭਰੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਅਸਿਸਟੈਂਟ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰਾਂ ਲਈ ਸਥਿਤੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਬਿਹਤਰ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ੧੧,੨੬੩ ਮਨਜ਼ੂਰ ਅਸਾਮੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ੧੨,੫੭੨, ਭਾਵ ੭੮%, ਭਰੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਰਾਜ ਸਭਾ ਨੂੰ ਸੂਚਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਕਿ ਦਿੱਲੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਕਾਂਸਟੀਚੂਐਂਟ ਕਾਲਜਾਂ ਵਿੱਚ ੩,੯੦੦ ਤੋਂ ਵੱਧ ਅਧਿਆਪਨ ਅਸਾਮੀਆਂ ਖਾਲੀ ਹਨ ਅਤੇ ੩੦੦੦ ਤੋਂ ਵੱਧ ਅਧਿਆਪਕ ਵਰਤਮਾਨ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਖਾਲੀ ਅਸਾਮੀਆਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਐਡਹਾਕ ਅਧਾਰ ‘ਤੇ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਕੇਂਦਰੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਮਨਜ਼ੂਰਸ਼ੁਦਾ ਅਸਾਮੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਰੀਬ ੩੩% ਖਾਲੀ ਪਈਆਂ ਹਨ। ਅਸਾਮੀਆਂ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਓਬੀਸੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਵਿੱਚ ਹੈ ਜੋ ਕੇਂਦਰੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ੫੧% ਤੋਂ ਵੱਧ ਅਤੇ ਆਈਆਈਟੀ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ ੪੨% ਹੈ।
ਦਿਨੇਸ਼ ਰਾਵਤ, ਦਿੱਲੀ ਕਾਲਜ ਆਫ਼ ਆਰਟਸ ਐਂਡ ਕਾਮਰਸ ਵਿੱਚ ੨੦ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੇਵਾ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸਥਾਈ ਅਧਿਆਪਕ, ਇੱਕ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕ ਦੀ ਥਾਂ ਦੂਜੇ ਅਧਿਆਪਕ ਦੀ ਥਾਂ ਲੈਣ ਦੀ ਨੀਤੀ ਬਾਰੇ ਆਪਣੀਆਂ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਯੂਜੀਸੀ ਨਿਯਮਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਹੈ। ਉਹ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪੱਖਪਾਤ ਅਤੇ ਕਮੇਟੀਆਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਚੋਣ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਕਿ ਯੋਗ ਉਮੀਦਵਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਯੋਗਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਅਨੁਭਵ ਨੂੰ ਅੱਖੋਂ-ਪਰੋਖੇ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਰਾਵਤ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, “ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੇ ਕਾਲਜਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਸਮਰਪਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨਾਲ ਮਜ਼ਬੂਤ ਸਬੰਧ ਬਣਾਏ ਹਨ। ਪੱਖਪਾਤੀ ਇੰਟਰਵਿਊ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਵਧਾ ਰਹੇ ਹਨ, ਜੋ ਉਹ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਸਹਿ ਰਹੇ ਹਨ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕ, ਜੋ ਅਜੇ ਵੀ ਇੰਟਰਵਿਊਆਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਭਰਤੀ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਵਰਗੀ ਕਿਸਮਤ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਅਗਿਆਤ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, “ਮੈਂ ਪੀਐਚਡੀ ਕੀਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪਿਛਲੇ ਪੰਦਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਇੱਥੇ ਪੜ੍ਹਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਇੰਟਰਵਿਊ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਹੋਰ ਹੋਣੀਆਂ ਅਜੇ ਬਾਕੀ ਹਨ, ਪਰ ਇਹ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਸਿਸਟਮ ਸਾਡੇ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਪੇਸ਼ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ‘ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਮੈਂ ਆਸਵੰਦ ਰਹਾਂਗਾ ਅਤੇ ਦੇਖਾਂਗਾ ਕਿ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।”
‘ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੇ ਜਖਮੀ ਸਵੈ’ ਲੇਖ ਦਾ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਸਹੀ ਰੂਪ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬੁਰਾਈਆਂ ਨੂੰ ਉਜਾਗਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਜਾਂ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸਿੱਖਿਆ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਵਰਗੇ ਅਖੌਤੀ ‘ਮਾਡਲ ਰੁਜ਼ਗਾਰਦਾਤਾ’ ਪੈਦਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੇ ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਖੋਜ ਕਾਰਜ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਨ ਦੁਆਰਾ ਆਪਣੀ ਅਕਾਦਮਿਕ ਯੋਗਤਾ ਦਾ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਨਿਯਮਤ ਨਿਯੁਕਤੀਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਇੰਟਰਵਿਊ ਦੌਰਾਨ ‘ਮਾਹਿਰਾਂ’ ਦੁਆਰਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਯੋਗਦਾਨ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਿਆਸੀ ਸਬੰਧਾਂ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਰੁਤਬੇ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਕੇ ਚੋਣ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਯੋਗ ਉਮੀਦਵਾਰ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਰੱਦ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ‘ਤੇ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦਾ ਨਿਰਾਸ਼ ਅਤੇ ਉਦਾਸ ਹੋਣਾ ਸੁਭਾਵਿਕ ਹੈ। ਦਿੱਲੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਾਲਜਾਂ ਅਤੇ ਕੇਂਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੀਆਂ ਲਗਭਗ ੧੨,੦੦੦ ਅਧਿਆਪਨ ਅਸਾਮੀਆਂ ਹਨ। ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ ੫,੦੦੦ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕ ਹਨ। ਗੈਸਟ ਟੀਚਰਾਂ ਦਾ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਹੈ। ਕਾਲਜ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਯੋਗਤਾ ਰੱਖਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਘੰਟੇ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਭੁਗਤਾਨ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਪ੍ਰਤੀ ਮਹੀਨਾ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ੨੫ ਲੈਕਚਰ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਹਰੇਕ ਲੈਕਚਰ ਇੱਕ ਘੰਟਾ ਚੱਲਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਤਨਖਾਹ ਹੈ ੧,੦੦੦ ਪ੍ਰਤੀ ਲੈਕਚਰ। ਇਸ ਲਈ, ਇੱਕ ਗੈਸਟ ਟੀਚਰ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਰੁਪਏ ਕਮਾ ਸਕਦਾ ਹੈ – ੨੫,੦੦੦ ਪ੍ਰਤੀ ਮਹੀਨਾ।
ਅਕਾਦਮਿਕਾਂ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ ‘ਤੇ ਐਡਹਾਕ ਨਿਯੁਕਤੀਆਂ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਗੰਭੀਰ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੇ ਜਾਣਗੇ। ਇਸ ਐਡ-ਹਾਕ ਅਤੇ ਗੈਸਟ ਟੀਚਰ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਅਧਿਆਪਕ ਜਾਂ ਤਾਂ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਵਿਕਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਵੀ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਐਮਫਿਲ ਜਾਂ ਪੀਐਚਡੀ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੇ ਸੁਪਰਵਾਈਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਵਿਭਾਗਾਂ ਦੇ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕ ਖੋਜ ਕਾਰਜਾਂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਭਰੋਸੇਮੰਦ ਅੰਦਾਜ਼ੇ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ, ਸਿਰਫ ਡੀਯੂ ਕਾਲਜਾਂ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ ੪,੫੦੦ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਇੱਕ ਦਹਾਕੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਪ੍ਰੋਵੀਡੈਂਟ ਫੰਡ (ਪੀ.ਐੱਫ.), ਪੈਨਸ਼ਨ, ਸਿਹਤ ਬੀਮਾ ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਮੁੱਢਲੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਰਗੇ ਸਮਾਜਿਕ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਾਭਾਂ ਤੋਂ ਵਾਂਝੇ, ਇਹ ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕ ਅਨਿਸ਼ਚਿਤਤਾਵਾਂ ਦੇ ਕੰਢੇ ‘ਤੇ ਧੱਕੇ ਗਏ ਹਨ।
ਐਡ-ਹਾਕਇਜ਼ਮ ਇੱਕ ਸੰਸਥਾਗਤ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਹੈ ਜੋ ਐਡ-ਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੂੰ ਸਾਲਾਂ ਬੱਧੀਂ ਧੱਕਾ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਅਸਮਾਨ ਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿਚ ਬਰਾਬਰ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਸਪੱਸ਼ਟ ਮਾਮਲਾ ਹੈ। ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਐਡਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕ ਨਾ ਤਾਂ ਤਰੱਕੀਆਂ ਦੇ ਹੱਕਦਾਰ ਹਨ, ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਨਾ ਹੀ ਤਨਖਾਹ ਵਿੱਚ ਵਾਧੇ ਦੇ।ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਠੇਕੇ ਦੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਵਿਆਪੀ ਪ੍ਰਸਾਰ, ਅੱਜ ਦੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ, ਮੌਜੂਦਾ ਸੱਤਾ ਵਿਚ ਸ਼ਾਸਨ ਦੀਆਂ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਇਕਸਾਰਤਾ ਨੂੰ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣ ਲਈ ਹੈ।’ਸੰਸਥਾਗਤ ਸ਼ੋਸ਼ਣ’ ਦਾ ਇਹ ਰੂਪ ਕਈ ਵਾਰ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਇਹ ਐਡਹਾਕ ਫੈਕਲਟੀਜ਼, ਆਪਣੇ ਅਤਿ ਸੰਕਟ ਦੇ ਸਮੇਂ, ਆਪਣੇ ਹੀ ਸਾਥੀਆਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਵੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸਾਲਾਂ ਬੱਧੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕੰਮ, ਚਿੰਤਾਵਾਂ, ਸੰਘਰਸ਼ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਪਲ ਸਾਂਝੇ ਕੀਤੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਭਾਰਤ ਦੀ ਮੌਜੂਦਾ ਸੱਤਾਧਾਰੀ ਧਿਰ ਇੱਕ ਸਭਿਅਕ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਤਾਕਤ ਦੇ ਥੰਮ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਨਹੀਂ, ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਹਥਿਆਰਾਂ ਅਤੇ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੀ ਖਰੀਦ ਵਿੱਚ ਲੋੜ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਰੋਤ ਲਗਾਉਣ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦਿਲਚਸਪੀ ਰੱਖਦੀ ਹੈ।
ਐਡ-ਹਾਕ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੇ ਕਾਲਜਾਂ ਅਤੇ ਵਿਭਾਗਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਵਨਾ ਦੇ ਥੀਏਟਰਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਆਲੋਚਨਾਤਮਕ ਵਿਚਾਰਾਂ, ਸਮਾਜਿਕ ਸਬੰਧਾਂ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ ਲਈ ਸਾਈਟਾਂ ਵਜੋਂ ਜਿਉਂਦੇ ਰੱਖਣ ਵਿਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ ਹੈ।ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੁਆਰਾ ਝੱਲੀਆਂ ਗਈਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਗਲਤੀਆਂ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਬੌਧਿਕ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਕੀ ਕਿਰਤ ਵਿਚ ਕੀਤੇ ਗਏ ਅਣਮੁੱਲੇ ਯੋਗਦਾਨ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਸਾਰੇ – ਸਥਾਈ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਸਮੇਤ – ‘ਐਡ-ਹਾਕ’ ਸਮਰੱਥਾ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੂੰ, ਪੂਰੀ ਨਿਰਪੱਖਤਾ ਨਾਲ ਅਤੇ ੨੦੦-ਪੁਆਇੰਟ ਡੀਓਪੀਟੀ ਰੋਸਟਰ ਦੇ ਢਾਂਚੇ ਦੇ ਢੁਕਵੇਂ ਢੰਗਾਂ ਰਾਹੀਂ, ਸਥਾਈ ਫੈਕਲਟੀ ਵਜੋਂ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਹ, ਕੁਦਰਤੀ ਨਿਆਂ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਮਾਪਦੰਡ ਦੁਆਰਾ, ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਨੌਕਰੀਆਂ ਦੇ ਹੱਕਦਾਰ ਦਾਅਵੇ ਨੂੰ ਮਾਨਤਾ ਦੇਣ ਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਸਨਮਾਨਜਨਕ ਅਤੇ ਨਿਆਂਪੂਰਨ ਢੰਗ ਹੋਵੇਗਾ।ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪ੍ਰਤੀਕੂਲ, ਜੇ ਵਿਰੋਧੀ ਨਹੀਂ, ਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿਚ ਨਿਸ਼ਠਾ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ।
ਵਿਨਾਸ਼ ਦਾ ਇਹ ਪਹੀਆ ਰਾਜ ਦੇ ਵਿਦਿਅਕ ਅਦਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦਾ ਬੇਮਿਸਾਲ ਹੋਂਦ ਦੇ ਸੰਕਟ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨ ਦੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਲਈ, ਸਾਰੇ ‘ਐਡ-ਹਾਕ’ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮੌਜੂਦਾ ਕਾਰਜ ਸਥਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸਥਾਈ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਦੀ ਸਮਝ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਇੱਕਮੁੱਠਤਾ ਵਿੱਚ, ਗੰਭੀਰ ਸਮੂਹਿਕ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰੇ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਇਹ ਸਭ ਇਸ ਸਮਝ ਦੁਆਰਾ ਵਿਕਸਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ‘ਐਡ-ਹਾਕ’ ਸਥਿਤੀਆਂ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਸਥਾਈ ਹੀ ਹੋਣੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਸਿਰਫ ਤਾਂ ਹੀ ਜੇਕਰ ਬਿਲਕੁਲ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੋਵੇ; ਕਿ ਅਧਿਆਪਨ ਦਾ ਨਿਯਮਤ ਕੰਮ ਰੋਜ਼ਗਾਰ ਦੇ ਨਿਯਮਤ ਰੂਪਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ; ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਹੋਰ ਕੁਝ ਵੀ ਅਨੁਚਿਤ ਕਿਰਤ ਅਭਿਆਸ ਦੀ ਪਿਰਤ ਪਾਵੇਗਾ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੇ ਕੰਮ ‘ਤੇ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਵੇਗਾ। ਇਹ, ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ – ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਸਨੇ ਕੀਤਾ ਹੈ – ਆਲੋਚਨਾਤਮਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਸੋਚਣ ਅਤੇ ਬੋਲਣ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਡਰ ਦੇ ਸਿਖਾਉਣ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਨੂੰ ਖਤਰੇ ਵਿੱਚ ਪਾਵੇਗਾ, ਸੰਸਥਾਗਤ ਕੰਮਕਾਜ ਡੂੰਘੀ ਦਰਜੇਬੰਦੀ, ਆਪਹੁਦਰੇਪਣ ਅਤੇ ਚਾਪਲੂਸੀ ਨੂੰ ਬੜਾਵਾ ਦੇਵੇਗਾ ਜੋ ਕਿ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਅਸੁਰੱਖਿਆ ਜਾਂ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਸਰੀਰਕ ਅਤੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਮਾਨਸਿਕ ਵਿਗਾੜ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦਾ ਹੈ । ਐਡਹਾਕ ਕਲਚਰ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਬੋਝ ਅਤੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਸੰਸਥਾ ਦੀ ‘ਸਥਾਈ’ ਸਿਰਜਣਾ ਹੈ, ਜੋ ਆਪਣੇ ਚਾਰ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੇ ਠੇਕਿਆਂ ਦੇ ਨਵੀਨੀਕਰਨ ਬਾਰੇ ਕਦੇ ਵੀ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ, ਅਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਠੇਕਾ ਨਵਿਆਉਣ ਦੇ ਨਾਲ ਵੀ, ਹਮੇਸ਼ਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਦੀ ਬਰੇਕ ਝੱਲਣੀ ਪਈ ਹੈ; ਹਾਲਾਂਕਿ, ਆਪਣੀ ਨਿਯੁਕਤੀ ਦੀਆਂ ਦੋ ਤਾਰੀਖਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਖਾਸ ਦਿਨ ‘ਤੇ ਵੀ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।
